Ich Bin Nicht Ich - Rozdział 13

Cześć, dziś kolejny, w cholerę krótki rozdział. Z góry przepraszam i zapraszam do czytania.

Rozdział trzynasty

Zostałem znowu sam w pustym, zimnym i mrocznym pomieszczeniu. Rolety były opuszczone, było ciemno. Okno było lekko otwarte, czułem nieprzyjemny powiew na mojej twarzy. Usłyszałem głośne krzyki i jęki, nagle do mojego pokoju wbiegł przerażony Tom, miał potargane ubrania, był cały we krwi, a na twarzy pełno śladów po pobiciu.

 -BILL! - wrzasnął i wskoczył na moje łóżko wtulając się we mnie tak mocno, jak nigdy w życiu. Zakrył twarz moją klatką piersiową, czułem jak bardzo się boi, czułem jak drży z przerażenia. Słyszałem kroki zbliżające się do nas, coraz głośniej i coraz bliżej. Po chwili, w progu ujrzałem Adama, miał w ręku nóż i zbliżał się do nas powoli, z chorym uśmiechem na twarzy. Krzyczeliśmy i wołaliśmy o pomoc cały czas w swoim uścisku. Stanął nade mną, podniósł rękę ze sztyletem i wycelował we mnie. Byłem w szoku, myślałem, że zadał mi cios nożem, ale nie czułem bólu. Spojrzałem roztrzęsiony na Toma, łapał się za brzuch próbując zatamować krew. Zasłonił mnie, uratował mi życie! 

 -Uciekaj - powiedział bardzo słabym głosem.
 -Tom! - zacząłem zalewać się łzami i potrząsać nim myśląc, że to mu w jakiś sposób pomoże. Pocałowałem go w usta - Tom nie rób mi tego, nie zasypiaj!

Zamknął swe powieki odpływając w wiecznym śnie już na zawsze. Jednocześnie poczułem, jak większa połowa mnie umarła razem z moim bliźniakiem. Nie mogłem uwierzyć w to, co się właśnie wydarzyło. Objąłem go kładąc głowę na jego klatce piersiowej zapominając o Adamie i o tym, że zaraz zabije mnie z zimną krwią. Dalej szlochałem i głaskałem jego poranioną twarz. Dlaczego nie byłem wtedy z nim!? To wszystko moja wina! To ja powinienem tu teraz leżeć martwy, a nie Tom! Byłem tak zmęczony płaczem, krzykami i strachem, że nie podnosząc się zerknąłem zapłakany na Adama.

 -No dalej, zabij mnie.
 -Dostałem to, czego chciałem. To Twoja kara, nie mam zamiaru Ciebie zabijać.
 -Zabij mnie, albo ja zabiję Ciebie - krzyknąłem wściekły.
 -Masz to, na co sobie zasłużyłeś - powiedział i uśmiechnął się.
 -Ty jebany psycholu! - wrzasnąłem i wyrwałem mu nóż z ręki. Byłem tak wściekły, że nie kontrolowałem siebie, ani swoich ruchów. Nie liczyło się już nic, nic nie miało sensu, przestało mi zależeć na własnym życiu. Wycelowałem nóż w Adama chcąc mu następnie zadać obrażenie, ale w jednej chwili wyciągnął ze spodni pistolet, wymierzył we mnie i pociągnął za spust.



 -TOM!
 -Już dobrze, uspokój się - poczułem, jak ktoś złapał moje nadgarstki, zacząłem się szarpać i jeszcze głośniej krzyczeć.
 -Puść mnie! Zabiję Cię!
 -To tylko ja, Ashley. Nie bój się.

Otworzyłem oczy i odetchnąłem z ogromną ulgą, gdy ujrzałem pielęgniarkę, zaczęła przemywać moją twarz zimnym, wilgotnym ręcznikiem sprawiając mi niewyobrażalną ulgę. 

 -Pieprzony sen! - zacząłem głośno szlochać.
 -Co Ci się śniło, Bill? Co tam się działo?
 -Widziałem tam Adama i on, on zabił Toma - oddychałem ciężko wciąż zdenerwowany.
 -Napij się - powiedziała podając mi szklankę wody, którą od razu wypiłem.
 -Dopiero się obudziłem, a jestem wykończony - westchnąłem ciężko - mam złe przeczucie.
 -To był tylko sen, Twoja wyobraźnia. Za bardzo się tym wszystkim przejąłeś.
 -To było coś więcej, niż sen! To było ostrzeżenie!
 -Chcesz, żebym zadzwoniła po Georga i Gustava?
 -Nie, tak. Eh! Sam już nie wiem! - zakryłem twarz w dłoniach. 
 -Jak się czujesz? - spytała.
 -Hm? - spojrzałem na nią.
 -Jak się czujesz? - ponowiła pytanie.
 -Koszmarnie! A jak mam się czuć? 
 -Spokojnie, może jednak zadzwonię po Georga?
 -Po co? - spojrzałem na nią - co to, do kurwy nędzy zmieni? - popatrzyła na mnie ze smutkiem i spuściła głowę.
 -Niby zamknęli mnie tu dla mojego dobra, ale tak naprawdę nawet nie wiem, co z Tomem i jak idą poszukiwania. Jestem tu, kurwa sam jak palec! Gadam sam do siebie, odbija mi od siedzenia tutaj i gapienia się w sufit! Nawet jebanej telewizji nie ma!
 -Nie jesteś sam - szepnęła.  
 -Pewnie jakiś doktor Cię do mnie przysyła. Wszyscy macie mnie za wariata!
 -Przychodzę tu z własnej woli, zaniedbuję innych pacjentów, żeby porozmawiać i zaopiekować się Tobą. Poza tym pracuję już tutaj cztery lata, potrafię rozpoznać czy ktoś ma zaburzenia psychiczne, czy jest całkowicie normalny, tak jak Ty.
 -Komu jeszcze to wciskasz? - prychnąłem.
 -Mi możesz zaufać, Bill. Naprawdę - położyła swoją dłoń na mojej.
 -Nikomu już nie ufam, Ashley - zabrałem rękę - nie wiem, czy nie jesteś po stronie Gustava i Georga, nie wiem, czy nie dzwonisz to nich tuż po wyciąganiu kolejnych informacji ode mnie, nie wiem, czy nie stoją tam za ścianą i nie czekają na Ciebie.
 -Wiesz, że tak nie jest - powiedziała łamiącym się głosem, jakby miała się za chwilę rozpłakać. 
 -Jakby tak nie było pomogłabyś mi uciec - popatrzyłem jej w oczy. Piękne, błękitne oczy, z których spływały szklane, słone krople.
 -Nie mogę - pociągnęła nosem - wyrzucą mnie z pracy. Mam długi.
 -Mi za to pieniędzy nie brakuje, żyję w luksusach, ale wywalono mnie z mojego własnego domu - powiedziałem wściekły ze łzami w oczach - moi właśni przyjaciele zamknęli mnie tutaj z psycholami nie martwiąc się o mnie, ani trochę. Jak byłem młodszy Tom się mną zajmował, bo moja matka nigdy nie miała na nas czasu, rzadko kiedy bywała w domu. Nigdy nie odbierała, gdy Tom dzwonił do niej ze szpitala, gdy coś mi się stało. Gdy w końcu wywalili ją z roboty i pokłóciła się ze swoją siostrą, postawiła powrócić i mnie okraść! Znienawidziłem ją, tak samo jak Gustava i Georga - sapałem rozwścieczony - i Toma, za to, że pojechał do domu, zamiast zostać ze mną w tym pieprzonym szpitalu. I siebie, że nie odzyskałem przytomności kilka godzin wcześniej - mówiłem coraz bardziej wkurwiony. Znienawidziłem najbliższych i siebie. Niedobrze mi, jak patrzę na moje kościste ciało i bladą, pozbawioną dawnego blasku twarz. Wszystko się spieprzyło, przez to, że zaufałem komuś, komu nie powinienem. Nigdy nie popełnię już tego samego błędu i nigdy nikomu więcej nie zaufam.
 -Nie zawiodę Cię, obiecuję - popatrzyła mi w oczy. 
 -Dużo razy już to słyszałem - uśmiechnąłem się - za dużo, by uwierzyć w to kolejny raz.
 -Wiem, że czujesz się skrzywdzony.
 -Skrzywdzony? - parsknąłem - czuję się wykorzystany w każdy możliwy, kurwa sposób.

Ash westchnęła. 

 -Zjesz coś? - zapytała, na co pokręciłem przecząco głową - musisz coś jeść - wstała, ale złapałem ją za dłoń.
 -Pić - poprosiłem błagalnie - tylko pić.

Za dwie minuty wróciła do mnie z kartonem soku pomarańczowego i oczywiście nie zabrakło tacy z jedzeniem. Obserwowałem ją, gdy nalewała mi sok do szklanki. Badałem wzrokiem jej promienną buzię i hipnotyczne spojrzenie, którym świdrowała mnie za każdym razem. Jasne, krótkie włosy okalały jej twarz, sprawiając ją jeszcze piękniejszą. 
Podała mi szklankę, do której od razu się przyssałem. 

 -Podobają mi się Twoje dłonie - stwierdziłem łapiąc ją za gładką i delikatną dłoń, oglądając z bliska - co to za pierścionek? Jesteś zaręczona? - zauważyłem pierścionek z diamentem, był piękny.
 -Byłam - uśmiechnęła się.
 -Jak to? - zmarszczyłem brwi ze zdziwienia.
 -Zostałam wykorzystana, podobnie jak Ty, Bill - usiadła na szpitalnym łóżku, obok mnie - kiedyś pewien mężczyzna, którego kochałam ponad wszystko oświadczył mi się. Obiecywał, że będzie przy mnie zawsze i wszędzie. Zapewniał, że mnie kocha. Planowaliśmy wspólną przyszłość - uśmiechnęła się lekko na wspomnienie - obiecywał mi gromadkę dzieci. Po roku postanowił odejść, spodobała mu się inna kobieta, o wiele młodsza ode mnie. Znudziłam mu się - popatrzyła przygnębiona na swój pierścionek - później okazało się, że zdradzał mnie wielokrotnie i był w złym towarzystwie, zaczął brać narkotyki, zaczął kraść. A ja mu ufałam, Bill. 
 -Czemu nadal nosisz pierścionek od tego frajera?
 -Bill... - przekrzywiła lekko głowę w bok z pretensją.
 -No co? Tak się nie traktuje kobiet. Musiał być ciotą, żeby tak Ciebie potraktować.
 -Miał na imię Adam - zdębiałem i zrobiło mi się gorąco, jak usłyszałem to potworne imię, które kojarzyło mi się tylko z jedną osobą.

C.D.N.